- dessinS, DESSINS, DESSINS, DESSINS -

27 Septembre au 15 Décembre 2024

FRANÇAIS

ELEVEN STEENS a l’immense plaisir de vous proposer aujourd’hui 3 expositions très distinctes autour du dessin. Deux expositions personnelles, Free Party de Robin Wen au quatrième étage, Rêve N°8 du moine Radar de Luc Doerflinger au troisième étage, et Drawing From Where We Are aux premier et deu- xième étage, une exposition collective de la très jeune scène artistique belge fraîchement diplômée des écoles d’arts belges proposée par les curatrices bruxelloises Marion Adrian et Sungyoon Ahn. Vous y découvrirez les œuvres de Azad Avaguian-Eurdekian, Helena Berg, Kato Bouckaert, Mathilda Buche, Juana Bustamante, Marguerite Canguilhem, Margot Dauwe, Audrey Delogne, Solina Denis, Bauke Driessens, Rozafa Elshan, Hanne Engels, Viktor Froyen, Benjamin Huynh, Emilie Magnan, Laura Magny, Mima Mateus Pereira, Florian Schaff, Mey Semtati, Nathan Solioz et Nathan Vandenberghe.

Et si nous nous mettions à dessiner ? Le dessin est certes une pratique graphique, technique ou émotion- nelle..., mais c’est aussi l’outil parfait pour réapprendre ce que nous avons perdu de notre sens de l’observa- tion. Pourquoi quand un.e très jeune enfant dessine une chaise, on perçoit souvent l’assise de la chaise vue
du dessus et ses quatre pieds étalés autour d’elle comme les pattes d’une araignée ? Pourquoi lorsqu’il ou elle dessine une voiture vue de profil, la plaque d’immatriculation dépasse parfois, en prolongement de la car- rosserie, comme dans une maladroite mise en perspective de l’objet ? Non, ce n’est pas une maladresse, iel restitue par le dessin ce qu’iel comprend de l’objet. La réalité de l’objet perçu rejoint la perception intime de son corps. Une voiture sans plaque d’immatriculation n’est plus vraiment une voiture... Puis en grandissant, la réalité de l’adulte se raccourcit au profit d’un langage rétinien qui privilégie la face perçue à la complexité réelle de la forme. Dans ce nouvel usage du regard, la face est très vite assimilée à une image plan et la réalité tridimentionelle a quasiment disparue. En dessin d’observation, comme l’enfant, nous devons comprendre l’entièreté de la forme tridimensionnelle que nous dessinons pour la restituer. Dessiner l’appui sur le sol d’une jambe droite, c’est comprendre la position du bassin, de la colonne vertébrale, de la tête, de la jambe gauche, etc. Dans le tableau le lit -1893 de Toulouse Lautrec, deux visages se regardant émergent des couvertures de leur lit. Leurs corps sont invisibles à l’oeil et pourtant on peut quasiment, à travers les plis des draps, ressentir la position de chacunes de leurs articulations et leur poids s’enfonçant dans le matelas lui aussi invisible à l’oeil. Dans sa sculpture L’homme qui Marche -1960, Giacometti a sculpté la jambe droite et la jambe gauche empruntées à deux temps différents de la marche, cette contradiction immobilise la forme dans une tension qui, au naturel, n’existe pas. Chose perceptible également dans ses dessins, Giacometti utilise et se joue de ce que l’on sait au profit de son intention. Dessiner c’est apprendre, réapprendre à observer ; ressen- tir notre corps et son environnement dans la complexité de leurs connections tridimensionnelles. Dessiner c’est afiner nos interactions avec le réel tout en élargissant nos capacités d’invention, de création. Les artistes que vous découvrirez ou redécouvrirez aujourd’hui à ELEVEN STEENS pratiquent le dessin comme Giaco- metti pratiquait la marche, en étant là où c’est impossible.

September 27 to December 15, 2024

ENGLISH

ELEVEN STEENS is delighted to present today three very distinct exhibitions centered around drawing.
Two solo exhibitions, Free Party by Robin Wen on the fourth floor, and Rêve N°8 du moine Radar by Luc Doerflinger on the third floor, as well as Drawing From Where We Are on the first and second floors, a collective exhibition of the very young Belgian art scene, fresh graduates from Belgian art schools, curated by Brussels-based curators Marion Adrian and Sungyoon Ahn. You will discover works by Azad Avaguian-Eurdekian, Helena Berg, Kato Bouckaert, Mathilda Buche, Juana Bustamante, Marguerite Canguilhem, Margot Dauwe, Audrey Delogne, Solina Denis, Bauke Driessens, Rozafa Elshan, Hanne Engels, Viktor Froyen, Benjamin Huynh, Emilie Magnan, Laura Magny, Mima Mateus Pereira, Florian Schaff, Mey Semtati, Nathan Solioz and Nathan Vandenberghe.

Shall we start drawing? Drawing is certainly a graphic, technical, or emotional practice, but it is also the per- fect tool to relearn what we have lost in terms of our sense of observation. Why is it that when a very young child draws a chair, we often see the seat from above and its four legs spread around it like a spider’s legs? Why, when they draw a car from the side, does the license plate sometimes protrude, as if in a clumsy attempt to put the object in perspective? No, it’s not clumsiness; they are reproducing in the drawing what they understand of the object. The reality of the perceived object aligns with the intimate perception of their own body. A car without a license plate is no longer truly a car... Then, as we grow up, the adult’s reality shortens, favoring a retinal language that prioritizes the visible face over the actual complexity of the form. In this new way of looking, the face quickly becomes assimilated into a flat image, and the three-dimensional reality has almost disappeared. In observational drawing, like a child, we must understand the entirety of the three-di- mensional form we are drawing in order to depict it. Drawing the support of a right leg on the ground means understanding the position of the pelvis, the spine, the head, the left leg, and so on. In the painting Le Lit (1893) by Toulouse Lautrec, two faces gazing at each other emerge from the covers of their bed. Their bodies are invisible to the eye, yet through the folds of the sheets, we can almost feel the position of each of their joints and the weight sinking into the mattress, which is also invisible to the eye. In his sculpture L’homme qui Marche (1960), Giacometti sculpted the right and left legs in two different moments of the walk, this contradiction immobilizes the form in a tension that does not exist in nature. This is also noticeable in his drawings; Giacometti uses and plays with what we know in favor of his intention. Drawing is learning, relearning how to observe; feeling our body and its environment in the complexity of their three-dimensional connections. Drawing refines our interactions with reality while expanding our capacities for invention and creation. The artists you will discover or rediscover today at ELEVEN STEENS practice drawing as Giacometti practiced walking, by being where it is impossible.

27 september tot 15 december 2024

FLÄMISCHE

ELEVEN STEENS heeft vandaag het genoegen om u drie zeer verschillende tentoonstellingen rond teken- kunst aan te bieden. Op de vierde verdieping zijn er twee solo-exposities: Free Party van Robin Wen en Rêve N°8 du moine Radar van Luc Doerflinger is te zien op de derde verdieping. Op de eerste en tweede verdieping is er Drawing From Where We Are, een collectieve tentoonstelling van jonge Belgische kunstenaars die net zijn afgestudeerd aan Belgische kunstscholen, gecureerd door Marion Adrian en Sungyoon Ahn uit Brussel. U kunt hier werken ontdekken van Azad Avaguian-Eurdekian, Helena Berg, Kato Bouckaert, Mathilda Buche, Juana Bustamante, Marguerite Canguilhem, Margot Dauwe, Audrey Delogne, Solina Denis, Bauke Driessens, Rozafa Elshan, Hanne Engels, Viktor Froyen, Benjamin Huynh, Emilie Magnan, Laura Magny, Mima Mateus Pereira, Florian Schaff, Mey Semtati, Nathan Solioz en Nathan Vandenberghe.

Laten we eens gaan tekenen? Tekenen is niet alleen een grafische of emotionele praktijk, maar ook het per- fecte gereedschap om opnieuw te leren wat we zijn verloren aan ons waarnemingsvermogen. Waarom zien we vaak dat een heel jong kind, wanneer het een stoel tekent, vaak de zitting van de stoel van bovenaf ziet en de vier poten eromheen verspreid als de poten van een spin? Waarom steekt soms de nummerplaat uit wanneer hij of zij een auto van opzij tekent, als een onhandige poging om het object in perspectief te plaatsen? Nee, dit is geen onhandigheid; het kind geeft met zijn tekening weer wat hij begrijpt van het object. De realiteit van het waargenomen object komt overeen met het intieme begrip van zijn eigen lichaam. Een auto zonder nummerplaat is niet echt een auto meer... Naarmate we ouder worden, verkort de realiteit van de volwassene ten gunste van een retinale taal die de waargenomen kant verkiest boven de werkelijke complexiteit van de vorm. In deze nieuwe manier van kijken wordt het oppervlak snel gereduceerd tot een platte afbeelding en verdwijnt de driedimensionale realiteit bijna volledig. Bij observatietekenen moeten we, zoals een kind, de volledige driedimensionale vorm begrijpen die we tekenen om deze te kunnen weergeven. Het tekenen van de ondersteuning van een rechterbeen op de grond is begrijpen hoe de positie van het bekken, de wervelko- lom, het hoofd, het linkerbeen, enzovoort zijn. In het schilderij Le lit -1893 van Toulouse Lautrec komen twee gezichten tevoorschijn die elkaar aankijken vanuit de dekens van hun bed. Hun lichamen zijn onzichtbaar voor het oog en toch kunnen we bijna door de plooien van de lakens de positie van elk van hun gewrichten voelen en hun gewicht voelen dat in het matras zinkt, ook al is dat onzichtbaar voor het oog. In zijn sculptuur L’homme qui Marche -1960 heeft Giacometti het rechterbeen en het linkerbeen gesneden in twee verschillende tijden van de wandeling, deze contradictie immobiliseert de vorm in een spanning die in de natuurlijke staat niet bestaat. Dit is ook waarneembaar in zijn tekeningen; Giacometti gebruikt en speelt met wat we weten ten gunste van zijn bedoeling. Tekenen is leren, opnieuw leren observeren; het voelen van ons lichaam en de omgeving in hun complexe driedimensionale verbindingen. Tekenen is onze interacties met de werkelijkheid verfijnen terwijl we onze creatieve en inventieve capaciteiten vergroten. De kunstenaars die u vandaag bij ELEVEN STEENS zult ontdekken of herontdekken, beoefenen tekenen zoals Giacometti wandelen beoefende, door daar te zijn waar het onmogelijk is.