- LUC DOERFLINGER -

RÊVE N°8 DU MOINE RADAR

DESSINS, DESSINS, DESSINS, DESSINS

27 Septembre au 15 Décembre 2024

Exposition personnelle de Luc Doerflinger.

Les artistes ont inventé les complexités du dessin, de la sculpture, de la peinture, de la photographie...
en apprenant de la lumière. C’est l’histoire du soleil et de l’humanité, d’une complexité incandescente, loin- taine. On ne peut regarder le soleil droit dans les yeux. Il vient à nous par ricochet, en coloriant le monde
et dessinant ses formes. La couleur est comme une peau lumineuse que les peintres explorent.
Nos déplacements, ainsi que ceux du soleil, font glisser les ombres sur les objets. Nos yeux, portés par notre corps, en font la synthèse, façonnant ainsi notre perception des formes et notre temporalité. Longtemps, l’insaisissabilité du soleil a fait de ses rayons quelque chose de divin, qui révèle, et du feu, son disciple. Puis l’humanité a inventé l’ampoule et la création s’est affranchie du soleil : les artistes, en toute autonomie, ont pu faire sortir les formes de l’obscurité. La peau lumineuse de la peinture est devenue une alchimie humaine. Puis les écrans sont apparus. Les formes ne s’y révèlent plus par leur exposition à la lumière : elles sont lumière. Si la temporalité du regard semble préservée, la perception de l’image est défaite de toute matéria- lité. L’image digitale s’est affranchie du corps en mouvement qui inspecte et apprend. Seule notre mémoire de l’expérience des formes participe à l’illusion de matérialité de l’image, dans une temporalité abstraite, devenue incertaine.
Au temps du Dieu ancien, le soleil, l’artiste devait agir sur la matérialité, la modeler pour que son œuvre
se révèle à la lumière. La temporalité de cette construction inclut autant ce qui est perçu, in fine, que
ce qui a permis de construire l’œuvre. La part lumineuse, le visible, n’est qu’une peau. L’intégrité de l’œuvre se construit dans l’ombre, est faite de temps, de recherches, d’outils, de matérialités présentes et absentes,
de corps en action, parfois de corps assoupis. La lumière (dans le rétinien) ne peut à elle seule rendre compte de cette réalité ; c’est le spectateur, l’observatrice en tant que corps et être expérimenté, qui a la capacité
de convoquer toutes ces complexités. En s’affranchissant du soleil, l’humanité a rendu cette réalité plus com- plexe, l’expérience du corps qui rendait tangible les formes est devenue elle-même une illusion.

Luc Doerflinger est un artiste du soleil. Les images qu’il dessine, qu’il peint, sont empreintes de mythologie, de songes, d’images documentaires, d’animaux, parfois de références à la peinture d’autres peintres avant lui. Les images qu’il produit ne semblent pas hiérarchisées ; elles citent des temporalités différentes extraites
de l’histoire, de son environnement ou de son imaginaire. Les techniques utilisées - le fusain, la pierre noire, le crayon, la peinture, la gravure, les grands formats - imposent à son corps de multiples mouvements. Chaque trait, chaque trace résulte de l’un d’entre eux. Si les images peuvent être oniriques, leur réalisation est physique. Luc Doerflinger use de toutes les palettes, de tous les outils que l’histoire du dessin a trouvés
et explore avec eux les nouvelles complexités de l’image. La lumière devient parfois l’écrin du dessin.
En la scénographiant, en jouant avec sa couleur et ses ombres, il crée un lieu d’image et non plus un lieu pour les images. Vue de loin, dans leur ensemble, nous sommes au cœur d’un dispositif insaisissable porté par la lumière ; vues de près, les dessins, leur matérialité, saisissent nos corps expérimentés, deviennent pal- pables. Si les outils qu’utilise Luc Doerflinger appartiennent à l’histoire de l’art, les images intouchables
et lumineuses de nos écrans viennent alimenter sa réflexion sur le dessin. Un va-et-vient entre palpable
et illusion, entre histoire et songe.

Pour son exposition à ELEVEN STEENS, RÊVE N°8 DU MOINE RADAR, comme pour jouer avec la nouvelle réalité des images holographiques, Luc a suspendu dans l’espace ses dessins. Liés les uns aux autres comme les alvéoles d’une ruche,
ils sont au cœur de l’espace et de nos déplacements, nous proposant un recto et un verso pour ne jamais quitter notre regard. Comme pour l’hologramme, nous tournons autour d’images flottantes, mais cette fois, consumés par la réalité du soleil.

ENGLISH

September 27 to December 15, 2024

Solo exhibition by Luc Doerflinger.

Artists have invented the complexities of drawing, sculpture, painting, photography... by learning from light. It’s the story of the sun and humanity, of an incandescent, distant complexity. One cannot look directly into the sun’s eyes. It comes to us indirectly, coloring the world and outlining its forms. Color is like a luminous skin that painters explore. Our movements, like those of the sun, cast shadows over objects. Our eyes, guided by our bodies, synthesize this, shaping our perception of forms and our sense of time. For a long time, the elusive nature of the sun made its rays something divine, revealing, and fire, its disciple. Then humanity in- vented the bulb, and creation emancipated itself from the sun: artists could independently bring forms out of darkness. The luminous skin of painting became a human alchemy. Then screens appeared. Forms no longer reveal themselves through exposure to light; they are light. While the temporality of vision seems preserved, the perception of the image is devoid of materiality. The digital image has freed itself from the moving body that inspects and learns. Only our memory of experiencing forms contributes to the illusion of the image’s materiality, in an abstract, uncertain temporality.

In the time of the ancient God, the sun, the artist had to act upon materiality, shape it so that their work would reveal itself to light. The temporality of this construction includes as much what is perceived, ulti- mately, as what allowed the work to be constructed. The luminous part, the visible, is merely a skin. The integrity of the work is built in the shadows, made of time, research, tools, present and absent materialities, bodies in action, sometimes sleeping bodies. Light (in the retina) alone cannot account for this reality; it is the spectator, the observer as a body and experienced being, who has the ability to summon all these complexi- ties. By freeing itself from the sun, humanity has made this reality more complex; the experience of the body that made forms tangible has itself become an illusion.

Luc Doerflinger is an artist of the sun. The images he draws, he paints, are imbued with mythology, dreams, documentary images, animals, sometimes references to painters who came before him. His produced images do not seem hierarchical; they cite different temporalities extracted from history, his environment, or his imagination. The techniques he uses—charcoal, black stone, pencil, paint, engraving, large formats—impose multiple movements on his body. Each stroke, each trace results from one of these movements. While the images can be dreamlike, their creation is physical. Luc Doerflinger employs all palettes, all tools that the history of drawing has found, and explores with them the new complexities of the image. Sometimes, light becomes the setting for the drawing. By staging it, playing with its color and shadows, he creates a place of image rather than just a place for images. Viewed from afar, as a whole, we are at the heart of an elusive device carried by light; seen up close, the drawings, their materiality, grasp our experienced bodies, becoming palpable. While the tools Luc Doerflinger uses belong to the history of art, the untouchable and luminous images on our screens feed into his reflections on drawing. A back and forth between tangible and illusion, between history and dream.

For his exhibition at ELEVEN STEENS, RÊVE N°8 DU MOINE RADAR , as if playing with the new rea- lity of holographic images, Luc has suspended his drawings in space. Linked together like the cells of a hive, they occupy the heart of the space and our movements, offering us a front and back so as never to escape our gaze. Like holograms, we revolve around floating images, but this time, consumed by the reality of the sun.»

FLÄMISCHE

27 september tot 15 december 2024

Solo-expositie van Luc Doerflinger.

Kunstenaars hebben de complexiteiten van tekenen, beeldhouwen, schilderen en fotografie uitgevonden door te leren van het licht. Het is het verhaal van de zon en de mensheid, van een verre, vurige complexiteit. Je kunt de zon niet recht in de ogen kijken. Ze komt naar ons toe via een omweg, door de wereld in te kleu- ren en haar vormen te tekenen. Kleur is als een stralende huid die schilders verkennen. Onze bewegingen, evenals die van de zon, laten schaduwen over objecten glijden. Onze ogen, geleid door ons lichaam, maken hiervan een synthese, waardoor onze perceptie van vormen en onze tijdelijkheid worden gevormd. Lange tijd maakte de ongrijpbaarheid van de zon haar stralen iets goddelijks, dat onthult, en het vuur, haar leerling. Toen vond de mensheid de gloeilamp uit en werd de creatie onafhankelijk van de zon: kunstenaars konden in volledige autonomie vormen uit de duisternis laten opdoemen. De stralende huid van de schilderkunst werd een menselijke alchemie. Toen verschenen de schermen. Vormen worden daarop niet meer onthuld door hun blootstelling aan licht: ze zijn licht. Hoewel de tijdelijkheid van de blik lijkt behouden, is de percep- tie van het beeld ontdaan van alle materialiteit. Het digitale beeld heeft zich losgemaakt van het bewegende lichaam dat inspecteert en leert. Alleen ons geheugen van de ervaring van vormen draagt bij aan de illusie van materialiteit van het beeld, in een abstracte tijdelijkheid die onzeker is geworden. In de tijd van de oude God, de zon, moest de kunstenaar op de materialiteit inwerken, deze vormen zodat zijn werk aan het licht zou worden onthuld. De tijdelijkheid van deze constructie omvat zowel wat uiteindelijk wordt waargenomen als wat heeft bijgedragen aan de opbouw van het werk. Het stralende deel, het zichtbare, is slechts een huid. De integriteit van het werk wordt opgebouwd in de schaduw, is gemaakt van tijd, onderzoek, gereedschap- pen, aanwezige en afwezige materialiteiten, van lichamen in actie, soms van slapende lichamen. Het licht
(in het netvlies) kan deze realiteit niet alleen weergeven; het is de toeschouwer, de observator als lichaam en ervaren wezen, die in staat is al deze complexiteiten op te roepen. Door zich los te maken van de zon heeft de mensheid deze realiteit complexer gemaakt, de ervaring van het lichaam die de vormen tastbaar maakte, is zelf een illusie geworden.

Luc Doerflinger is een kunstenaar van de zon. De beelden die hij tekent en schildert, zijn doordrenkt van mythologie, dromen, documentairebeelden, dieren, soms verwijzingen naar de schilderkunst van andere schilders vóór hem. De beelden die hij produceert, lijken niet geordend; ze citeren verschillende tijdsperio- den, ontleend aan de geschiedenis, zijn omgeving of zijn verbeelding. De gebruikte technieken - houtskool, zwarte steen, potlood, verf, gravure, grootformaat - dwingen zijn lichaam tot meerdere bewegingen. Elke lijn, elke streep is het resultaat van een van deze bewegingen. Hoewel de beelden dromerig kunnen zijn, is hun realisatie fysiek. Luc Doerflinger gebruikt alle paletten, alle gereedschappen die de geschiedenis van het tekenen heeft gevonden en verkent daarmee de nieuwe complexiteiten van het beeld. Licht wordt soms de omlijsting van de tekening. Door het te ensceneren, te spelen met de kleur en de schaduwen ervan, creëert hij een beeldplaats en geen plaats meer voor beelden. Van veraf bekeken, in hun geheel, bevinden we ons in het hart van een ongrijpbare opstelling, gedragen door licht; van dichtbij gezien grijpen de tekeningen, hun materialiteit, onze ervaren lichamen aan, worden ze tastbaar. Hoewel de gereedschappen die Luc Doerflin- ger gebruikt tot de kunstgeschiedenis behoren, voeden de ontastbare en stralende beelden van onze scher- men zijn reflectie op het tekenen. Een heen en weer tussen tastbaar en illusie, tussen geschiedenis en droom.

Voor zijn tentoonstelling bij ELEVEN STEENS, RÊVE N°8 DU MOINE RADAR, heeft Luc, alsof hij speelt met de nieuwe realiteit van holografische beelden, zijn tekeningen in de ruimte opgehangen. Met elkaar verbonden als de cellen van een bijenkorf, bevinden ze zich in het hart van de ruimte en van onze bewegingen, en bieden ons een voor- en achterkant die ons oog nooit verlaat. Net als bij het hologram draaien we om zwevende beelden heen, maar deze keer verteerd door de realiteit van de zon.