Expositions Du 8 Mars au 26 Mai 2024

Stéphane Roy vit et travaille à Bruxelles avec la particularité d’être à la fois artiste et commissaire d’exposi- tion. Dans ces deux formes d’engagement, il fédère l’art au service de questions sociétales avec des actions militantes qui peuvent faire penser à une version européenne du Zapatisme. Dans ses multiples perfor- mances, il déconstruit, met en évidence le formatage de l’individu par les outils, les règles émises par le néoli- béralisme. Il propose régulièrement aux spectateurs et spectatrices de reprendre le pouvoir symboliquement sur cette adversité.

Pour ELEVEN STEENS, Stéphane Roy a reconstitué une forêt avec des centaines de sapins de Noël glanés dans les rues de Bruxelles. Après avoir été les phares illuminés de la chaleur de nos foyers, ces sapins aban- donnés, déclassés, ont été collectés puis brûlés un à un dans un ultime embrasement. Leurs pointes calcinées s’érigent vers le ciel, toujours debout. Dans les racines de ce paysage carbonisé, nous parviennent des lueurs, celles de guirlandes lumineuses enfouies sous la cendre. Intermittentes, comme une lente respiration, elles maintiennent ce paysage en veille, vivant. Du folklore, de l’expérience intime des célébrations familiales, cette forêt “brutalise“ l’idée reçue que ce qui est pacifique est innocent et inversement. Cette forêt invite le spectateur à expérimenter les deux faces d’une même pièce : l’une est l’expérience physique d’un paysage onirique, monumentale, l’autre nous empêche de simplement apprécier la première en simple spectateur en nous renvoyant à notre responsabilité, nos choix sur le vivant. Comme bien souvent dans l’œuvre de l’artiste, le spectateur en devient l’acteur.

ENGLISH

March 8 to May 26, 2024

Stéphane Roy lives and works in Brussels with the unique distinction of being both an artist and an exhi- bition curator. In both these forms of engagement, he brings together art in the service of societal issues through activist actions that may evoke a European version of Zapatismo. In his numerous performances, he deconstructs and highlights the individual’s conditioning by the tools and rules imposed by neoliberalism. He regularly encourages spectators to symbolically reclaim power over this adversity.

For ELEVEN STEENS, Stéphane Roy reconstructed a forest with hundreds of Christmas trees gathered from the streets of Brussels. After being the illuminated beacons of our homes’ warmth, these abandoned and downgraded trees were collected and then burned one by one in a final blaze. Their charred tips rise towards the sky, still standing. In the roots of this scorched landscape, glimmers emerge – those of fairy lights buried under the ash. Intermittent, like a slow breath, they keep this landscape in vigil, alive. From folklore to the intimate experience of family celebrations, this forest «brutalizes» the preconceived idea that what is peaceful is innocent, and vice versa. This forest invites the viewer to experience both sides of the same coin: one is the physical experience of a dreamlike, monumental landscape, while the other prevents us from merely appreciating the first as passive spectators by reminding us of our responsibility and choices regarding life. As is often the case in the artist’s work, the spectator becomes the actor.

FLÄMISCHE

8 maart tot 26 mei 2024

Stéphane Roy woont en werkt in Brussel en heeft de unieke eigenschap zowel kunstenaar als tentoonstellings- curator te zijn. In beide vormen van betrokkenheid brengt hij kunst samen ten dienste van maatschappelijke vraagstukken door middel van activistische acties die wellicht doen denken aan een Europese versie van het Zapatisme. In zijn talloze performances deconstrueert hij en benadrukt hij het conditioneren van het indi- vidu door de tools en regels opgelegd door het neoliberalisme. Hij moedigt toeschouwers regelmatig aan om symbolisch de macht over deze tegenslag te heroveren.

Voor ELEVEN STEENS heeft Stéphane Roy een bos gereconstrueerd met honderden kerstbomen verza- meld uit de straten van Brussel. Nadat ze de verlichte baken waren geweest van de warmte in onze huizen, werden deze achtergelaten en gedegradeerde bomen verzameld en vervolgens één voor één verbrand in een laatste vlammenzee. Hun verkoolde toppen rijzen op naar de hemel, nog steeds staande. In de wortels van dit verschroeide landschap komen flitsen tevoorschijn – die van kerstverlichting begraven onder de as. Onderbroken, als een langzame ademhaling, houden ze dit landschap waakzaam, levend. Van folklore tot de intieme ervaring van familiefeesten, «brutaliseert» dit bos het vooropgezette idee dat wat vredig is, onschul- dig is, en vice versa. Dit bos nodigt de kijker uit om beide kanten van dezelfde medaille te ervaren: de ene is de fysieke ervaring van een dromerig, monumentaal landschap, terwijl de andere ons ervan weerhoudt de eerste eenvoudig als toeschouwers te waarderen door ons te herinneren aan onze verantwoordelijkheid en keuzes met betrekking tot het leven. Zoals vaak het geval is in het werk van de kunstenaar, wordt de toes- chouwer de acteur.